Ik sta bij je aan de deur. Vandaag al voor de derde keer. Maar je bent niet thuis. Ik heb je gebeld en ik heb je gemaild. Dat is niet gelukt. Je neemt niet op en ik krijg geen reactie. Ik heb ook je voicemail ingesproken. Een beetje vaag, dat klopt. Want ik weet niet zeker of dit wel jouw nummer is. Ik heb je uiteindelijk zelfs een brief geschreven om aan te kondigen dat ik vandaag langs zou komen.

Zenuwachtig zit ik in de auto onderweg naar jou toe. Al sinds de start van de OTS ben ik hier mee bezig geweest, dat zijn nu ongeveer 4 maanden. Jij bent er ook veel mee bezig. Je stelt bijvoorbeeld veel vragen aan je pleegouders. En jJe wilt het nu ook wel eens van mij horen. Waar ga je nu eigenlijk wonen, waar mag je blijven?   

Een echt thuis heb jij nog niet gehad. En dit terwijl een fijne plek die voor jou als thuis voelt nu juist zo belangrijk voor je is om je goed te kunnen ontwikkelen. Maar de plekken voor jou zijn niet vanzelfsprekend. Daar kun jij niets aan doen, zo is nu eenmaal het systeem: passende plekken zijn er niet genoeg. Toch doet het me pijn. Inmiddels ben je namelijk 16, en al 9 plekken verder.

Je hebt zelf niet zo’n fijn verleden en daar heb je ook last van. Je wordt regelmatig heel erg boos en gaat dan heel hard schreeuwen. Tijdens deze afspraak gaan we onze zorgen met jou bespreken. We hebben namelijk een Veilig Thuis-melding binnengekregen. Mijn collega en ik hebben ons voorbereid op een ingewikkeld gesprek. We weten niet goed wat we kunnen verwachten, hopelijk valt het mee.

Ik draag mijn collega’s op handen, zou nooit meer andere collega’s willen, en kan echt mezelf zijn in het team. Maar wat voor invloed de samenwerking met mijn collega’s op mijn werkplezier had, realiseerde ik mij pas toen het even minder lekker ging…