Machteloos zie ik hoe jij jezelf keer op keer van het leven probeert te beroven. Je hebt heel dringend hulp nodig, maar waar? Wij zijn vanuit een ondertoezichtstelling bij jou betrokken. Een ondertoezichtstelling die is uitgesproken om jouw veiligheid en ontwikkeling te waarborgen. Iets wat bijna onmogelijk lijkt in jouw situatie. Hoe kunnen wij dit doen als er geen passende hulp beschikbaar is?

Jij bent een meisje van 14 jaar met depressieve gevoelens, genderproblematiek en een eetstoornis. Je hebt al meerderde keren geprobeerd jezelf te vergiftigen met chloor en de krassen staan op je armen. De politie staat vaak aan jullie deur omdat je bent weggelopen of jezelf iets aan wil doen.

Je ouders willen heel graag zelf voor je zorgen maar kunnen het niet meer aan. Je woont sinds acht maanden weer bij hen omdat het in de psychiatrische kliniek niet goed ging. Je werd daar alleen maar depressiever, liep weg en stond geregeld bij het spoor.

Thuis is niet meer verantwoord, maar wat is het alternatief?

Jouw psychiater belt om te vragen of wij mee kunnen denken over de beste plek voor jou.

Iedereen maakt zich al lange tijd grote zorgen. De afgelopen dagen gaat het weer zoveel slechter dat het de vraag is of het nog wel verantwoord is om thuis te wonen? En als dat niet kan, wat is dan het alternatief? Is een gesloten opname binnen de psychiatrie een goede plek of zou het daar net als bij jouw vorige opname in een open GGZ-kliniek alleen maar slechter met je gaan? En los van dat, waar en wanneer kun je daar terecht? Want er zijn enorme wachtlijsten binnen de GGZ.

Bij gesloten jeugdzorg gaan mijn nekharen overeind staan

Als jouw psychiater een plaatsing binnen de gesloten jeugdzorg oppert, gaan mijn nekharen overeind staan. Want ik acht de kans dat jij daarbij gebaat bent zeer klein. Het enige voordeel zou zijn dat je dan niet weg kan lopen. Maar dat is voor mij geen reden om de GGZ-psycholoog te bellen om te onderzoeken of je in aanmerking zou komen voor een gesloten plaatsing.

Het frustrerende is dat geen van de opties echt goed is. Binnen de jeugdzorg pas je eigenlijk niet omdat de zorgen vooral bestaan uit jouw psychische gesteldheid en de meeste jeugdzorginstellingen daar niet in gespecialiseerd zijn. Behandeling bij de GGZ lijkt een betere optie, maar de vorige opname was niet succesvol. Daarbij werken de wachtlijsten niet mee aan spoedige verbetering van jouw situatie. En thuis gaat het eigenlijk ook niet meer. Het is dus een kwestie van kiezen tussen kwaden.

Niet loslaten betekent eigenlijk toekijken

Uiteraard ben jij niet het enige meisje in de jeugdzorg dat tussen wal en schip dreigt te vallen. Meisjes en jongens die in dezelfde situatie zitten als jij, stagneren vaker in hun ontwikkeling omdat er geen passende hulp is. Mijn collega’s en ik kunnen en willen jullie ook niet zomaar loslaten. Maar niet loslaten betekent dat we eigenlijk met gebonden handen toekijken hoe de situatie verslechtert. En ik wil helemaal niet toekijken hoe jij steeds dieper wegzakt.

Er moeten drastische veranderingen komen binnen de jeugdzorg en de jeugd-GGZ, het liefste gecombineerd, zodat jij en alle andere zo snel mogelijk wel de juiste hulp kunnen ontvangen.