Een echt thuis heb jij nog niet gehad. En dit terwijl een fijne plek die voor jou als thuis voelt nu juist zo belangrijk voor je is om je goed te kunnen ontwikkelen. Maar de plekken voor jou zijn niet vanzelfsprekend. Daar kun jij niets aan doen, zo is nu eenmaal het systeem: passende plekken zijn er niet genoeg. Toch doet het me pijn. Inmiddels ben je namelijk 16, en al 9 plekken verder.

Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.

“Chantal, ik weet helemaal niet hoe ik volwassen moet zijn!”

In ons werk moeten mijn collega’s en ik met regelmaat moeilijke beslissingen nemen. Pijn-in-mijn-buik-beslissingen noem ik ze. Beslissingen met mogelijk grote gevolgen voor de ontwikkeling van een kind.  Beslissingen waarbij veel afwegingen worden gemaakt en verschillende professionals worden betrokken. Zoals nu: kun jij naar huis of niet? Want je was er slecht aan toe. 

Jij, ja jij hebt het me echt moeilijk gemaakt. Was die snee in je keel nou echt nodig? Jij bent er één op mijn lijstje met vergeet-ik-nietjes. Jongeren waar ik nog met regelmaat aan denk. Het spijt me dat ik je op dat moment niet kon helpen. Maar ik ben ook maar een mens en jij raakte mij te veel, daarom moest ik stoppen, hoe moeilijk ik dat ook vond.