Kun jij er gewoon even zijn voor mij?
Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.
Zien ze mij wel als mens?
Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien.
“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”
Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.
Het zal wel een lastig kind zijn
Als professional probeer je een kind te helpen en loop je soms tegen een muur op die je niet had verwacht. Zouden we alleen hulp toe moeten kennen als we een kind niet lastig vinden? Zeker in ons vak zou het verleden niet uit moeten maken. Zelfs wanneer we wel een ‘lastig’ kind voor ons zouden hebben, wijzen we dan alle hulp af en verdient hij of zij dan geen kansen?
Help! Ik word volwassen, maar dat kan ik niet!
“Chantal, ik weet helemaal niet hoe ik volwassen moet zijn!”
Pas op: mensen aan het werk
Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dat tegeltje hing bij mijn oma in de wc. Een bruine met witte letters. Spuuglelijk vond ik het, maar wel waar. Tenminste, dat is mijn mening.
“Wacht maar totdat je zelf kinderen hebt.”
Bedreigingen zijn helaas een harde realiteit voor veel jeugdbeschermers.
Dit is toch niet wat we willen voor onze jeugdzorgjeugd?
Je verhaal doet me verdriet. Toen jij tien jaar geleden achttien werd, eindigde de voogdijmaatregel per direct op jouw verjaardag. Dus ik moest je loslaten, ook al voelde ik dat je kwetsbaar was.
Pijn-in-mijn-buikbeslissing: kun jij thuis opgroeien ondanks alle zorgen?
In ons werk moeten mijn collega’s en ik met regelmaat moeilijke beslissingen nemen. Pijn-in-mijn-buik-beslissingen noem ik ze. Beslissingen met mogelijk grote gevolgen voor de ontwikkeling van een kind. Beslissingen waarbij veel afwegingen worden gemaakt en verschillende professionals worden betrokken. Zoals nu: kun jij naar huis of niet? Want je was er slecht aan toe.
Wanneer je beide ouders overlijden als je één jaar bent
Één jaar was je, toen je zat te wachten totdat je moeder je kwam ophalen bij de kinderopvang. Waar bleef ze toch? Ze haalde je altijd op en samen gingen jullie dan naar huis. Je had een lieve moeder die vol in het leven stond. Ze was druk met studeren en de zorg voor jou. Het ontbrak je niet aan liefde en aandacht. Je ouders gingen vlak na jouw geboorte uit elkaar. Je vader zag je af en toe. Hij kwam dan naar het huis van je moeder om je te zien.
Als hij niet meer bij jou mag, waar is hij dan welkom?
Huilend kijk ik naar mijn telefoon. Zei je nou echt wat ik denk dat je zei? Was dit nou de druppel die de emmer deed overlopen? Serieus?
Sorry, ik kon het niet, want ik ben ook maar een mens
Jij, ja jij hebt het me echt moeilijk gemaakt. Was die snee in je keel nou echt nodig? Jij bent er één op mijn lijstje met vergeet-ik-nietjes. Jongeren waar ik nog met regelmaat aan denk. Het spijt me dat ik je op dat moment niet kon helpen. Maar ik ben ook maar een mens en jij raakte mij te veel, daarom moest ik stoppen, hoe moeilijk ik dat ook vond.
Trots op deze zusjes die hun zegje durven doen bij de kinderrechter
Je zegje doen in een rechtszaal is voor iedereen spannend. Maar helemaal voor een kind van tien jaar met ouders die in een complexe scheiding zijn verwikkeld. Het is wel heel belangrijk dat hun mening wordt gehoord, want zij kunnen als geen ander vertellen welk effect het gedrag van de ouders heeft op hen. Daarom help ik hen als jeugdbeschermer zo goed mogelijk om dit te doen. Bijvoorbeeld bij de zusjes Cynthia en Michelle.
Ik was toch ooit die bitch en jij die agressieve jongen?
De stoep staat vol met mensen. Vooral buren. Maar ook politie. Ik denk wel acht man. Allemaal voor jou, een jongen van vijftien jaar. Want de situatie is inmiddels zo geëscaleerd, dat het thuis niet meer veilig is. Niet voor jou, maar ook niet voor je omgeving. Dus heeft de kinderrechter besloten dat je per direct uit huis moet. Daarom sta ik hier, ik ben vanaf vandaag jouw Jeugd- en Gezinsbeschermer.
We kunnen je niet loslaten maar er is geen passende hulp. Moeten we met gebonden handen toekijken?
Machteloos zie ik hoe jij jezelf keer op keer van het leven probeert te beroven. Je hebt heel dringend hulp nodig, maar waar?
Ondertoezichtgesteld en dan nog niet de juiste hulp.
Een ondertoezichtstelling is één van de zwaarste maatregelen die opgelegd kan worden binnen de jeugdzorg. Je mag dan verwachten dat wanneer je kind onder toezicht gesteld wordt, je de juiste hulp zal ontvangen waardoor de thuissituatie verbetert. De praktijk is helaas anders.
Ik wil niet meer naar huis
Ik heb noodkreten voorbij zien komen, ook vanuit onze eigen organisatie. Echter heb ik deze onderwerpen al aangekaart in mijn eerdere blogs. Tijd voor iets anders!
De complexe echtscheiding
Twee intelligente mensen. Goede baan, mooi huis, mooie auto. En drie nog mooiere kinderen. Toch is er haat, nijd en strijd. Er moeten koppen rollen. Het liefste die van de ander. Maar wat jullie niet zien is dat er al koppen rollen. Die van de kinderen.
Uit huis geplaatst, en dan?
Toen ik binnen kwam liepen jullie op je blote voeten en in je romper rond. Jullie benen zaten onder de stiftstrepen, evenals de muur, de bank, de tafel en de vloer.