Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

Als professional probeer je een kind te helpen en loop je soms tegen een muur op die je niet had verwacht. Zouden we alleen hulp toe moeten kennen als we een kind niet lastig vinden? Zeker in ons vak zou het verleden niet uit moeten maken. Zelfs wanneer we wel een ‘lastig’ kind voor ons zouden hebben, wijzen we dan alle hulp af en verdient hij of zij dan geen kansen? 

“Chantal, ik weet helemaal niet hoe ik volwassen moet zijn!”

Na mijn verlof ben ik weer vol goede moed begonnen. De afgelopen periode loop ik echter tegen een probleem aan: de aanvraag van financiering voor deze hulpverlening die ten koste gaat van mijn tijd met de jongeren. 

Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dat tegeltje hing bij mijn oma in de wc. Een bruine met witte letters. Spuuglelijk vond ik het, maar wel waar. Tenminste, dat is mijn mening. 

Vandaag is een van mijn eerste eigen zittingen. We gaan het hebben over het verlengen van een ondertoezichtstelling en machtiging uithuisplaatsing. Voor mijzelf is het een spannende zitting, omdat ik de zaak heb overgenomen van een collega die uit dienst is gegaan en ik voor mijn gevoel nog niet voldoende op de hoogte ben van het torenhoge dossier in de langlopende zaak. Ik kan daar niets aan doen, maar voel me er toch schuldig over.

De veiligheid van mijn kind in het geding?

Bedreigingen zijn helaas een harde realiteit voor veel jeugdbeschermers.

Je verhaal doet me verdriet. Toen jij tien jaar geleden achttien werd, eindigde de voogdijmaatregel per direct op jouw verjaardag. Dus ik moest je loslaten, ook al voelde ik dat je kwetsbaar was.

In ons werk moeten mijn collega’s en ik met regelmaat moeilijke beslissingen nemen. Pijn-in-mijn-buik-beslissingen noem ik ze. Beslissingen met mogelijk grote gevolgen voor de ontwikkeling van een kind.  Beslissingen waarbij veel afwegingen worden gemaakt en verschillende professionals worden betrokken. Zoals nu: kun jij naar huis of niet? Want je was er slecht aan toe. 

Één jaar was je, toen je zat te wachten totdat je moeder je kwam ophalen bij de kinderopvang. Waar bleef ze toch? Ze haalde je altijd op en samen gingen jullie dan naar huis. Je had een lieve moeder die vol in het leven stond. Ze was druk met studeren en de zorg voor jou. Het ontbrak je niet aan liefde en aandacht. Je ouders gingen vlak na jouw geboorte uit elkaar. Je vader zag je af en toe. Hij kwam dan naar het huis van je moeder om je te zien.

Huilend kijk ik naar mijn telefoon. Zei je nou echt wat ik denk dat je zei? Was dit nou de druppel die de emmer deed overlopen? Serieus? 
 

Jij, ja jij hebt het me echt moeilijk gemaakt. Was die snee in je keel nou echt nodig? Jij bent er één op mijn lijstje met vergeet-ik-nietjes. Jongeren waar ik nog met regelmaat aan denk. Het spijt me dat ik je op dat moment niet kon helpen. Maar ik ben ook maar een mens en jij raakte mij te veel, daarom moest ik stoppen, hoe moeilijk ik dat ook vond.