Eenleeuw.jpg

Een leeuw

3 MIN READ
Miranda Broersen Miranda Broersen


Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

In het dossier staat dat jij de afgelopen maanden bij jouw ouders hebt gewoond. Zij zouden jou hebben mishandeld. De vellen zouden aan jouw lijf hangen door de hete strijkbout die zij op jouw armen en buik zouden hebben gezet, gewoon om te kijken wat er zou gebeuren. In het korte verslag staan nog meer zaken waar je haren van overeind gaan staan. Hoewel we dus maar weinig informatie hebben, en een uithuisplaatsing ons altijd aan het hart gaat, voelen wij ons na het lezen van het verslag gesterkt in ons gevoel dat wij het juiste doen.

Crisis

Opa en oma willen je niet meer opvangen. Zij voelen zich niet capabel. Dat is de reden waarom zij je weer naar je ouders hadden gebracht. Maar na een nachtje weer bij hen logeren, waarbij ze brandplekken hebben gevonden, trokken ze aan de bel. 

Wij komen je nu halen om naar een pleeggezin te gaan. Je kijkt ons aan met je grote blauwe ogen. Je hebt maar één rugtasje bij je. Oma duwt je zachtjes over de drempel onze kant op. Geeft je nog een kusje op je hoofd en dan loop je met ons mee. 

Wat moet er toch met je? Op het moment zit je in de crisispleegzorg, maar wat kunnen we daarna? Je kunt ook al niet op je eigen school blijven, want dat is te ver. In een korte tijd verandert alles voor je.

Helder

In de periode na deze uithuisplaatsing komt er veel meer informatie naar boven. Nog meer ernstige mishandeling. Ik zit al lang in het vak, maar ik heb het nog nooit zo erg meegemaakt. Je ouders ontkennen dat zij dit met jou gedaan hebben. Opa en oma ook. Jij bent daarentegen helder als glas. Ook in het politieverhoor. 

Je bent een leeuw. 9 jaar, maar zo sterk. Zowel in woord als in daad. Je kunt alles goed uitleggen en kunt goed aangeven wat je wil en wat je nodig hebt. Gelukkig maar, daarmee kan ik ook goed uitleggen bij de zorgaanbieder wat je nodig hebt. Maar ook opa en oma kan ik op deze manier goed helpen. Jij wilt logeren, liefde en de hond. Knuffelen, nasi van oma en vissen met opa. Ergens anders wonen vind je moeilijk, maar met ondersteuning van een Woord en Beeld verhaal - een tool waarmee ik jou de situatie op eenvoudige en beeldende wijze kan uitleggen – en opa en oma onderga je dat. Papa en mama zie je soms, onder begeleiding van een tante. Dat vind je fijn, tot je groot genoeg bent om dat zelf te kunnen. Tenminste, dat zeg je nu. 

De omstandigheden van een uithuisplaatsing zijn vaak verre van ideaal. Meestal is het enorm emotioneel en dat is begrijpelijk. Voor het kind verandert er van alles en als jeugdbeschermer vind ik dat lastig om te zien. Zij zijn doorgaans onschuldig en hebben hier niet om gevraagd. Toch wil ik alleen maar het beste voor hen. En soms, zoals in het geval van onze leeuw, is dat een uithuisplaatsing.
 

Artikel delen?
Kun jij er gewoon even zijn voor mij?

Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.

Zien ze mij wel als mens?

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een leeuw

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Harteloos?

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

De bloggers

Over ons

De Jeugd- & Gezinsbeschermers staat voor de bescherming van kwetsbare kinderen en het versterken van gezinnen en jongeren. Samen met het gezin of de jongere versterken we wat goed gaat en gaan we aan de slag met wat beter kan en moet. Met onze blogs geven we een inkijkje in ons werk: met verhalen over onze drive, wat ons raakt, wat ons verrast en waar we op vastlopen.

Blijf op de hoogte

    © Copyright 2023 De Jeugd- en Gezinsbeschermers
    Aan deze website kunnen geen rechten worden ontleend.