Zenuwachtig zit ik in de auto onderweg naar jou toe. Al sinds de start van de OTS ben ik hiermee bezig geweest, dat zijn nu ongeveer 4 maanden. Jij bent er ook veel mee bezig. Je stelt bijvoorbeeld veel vragen aan je pleegouders. En je wilt het nu ook wel eens van mij horen. Waar ga je nu eigenlijk wonen, waar mag je blijven?  

Al ruim twee jaar woon jij alweer in jouw pleeggezin. Maar je begon last te krijgen van het niet weten waar je gaat opgroeien. Je had hoofdpijn, buikpijn en moest zelfs overgeven. Ik moest daarom een beslissing nemen over jouw toekomst.

Dat voelde onmogelijk. Ik werk vanuit de overtuiging dat er altijd gekeken moet worden hoe en op welke manier kinderen bij hun ouders kunnen wonen. Hier hebben zowel de ouders als het kind recht op. Maar wat als dit gewoon niet lukt? Je bent al een keer eerder teruggegaan naar papa. Daar ging het al snel weer mis en ging het niet goed met je. Je was veel boos en papa wist niet meer hoe hij het moest doen. Er is toen besloten dat je weer terug naar je pleegouders zou gaan. Dat het het beste voor jou was om bij het pleeggezin op te groeien. Maar papa vindt dit lastig, hij vindt nog steeds dat je bij hem hoort.

Nu, sinds vier maanden, ben ik betrokken, en ben ik verantwoordelijk voor jou. Ik besloot daarom om nog een gesprek te voeren met de onderzoeker die jou weer terug naar het pleeggezin heeft geplaatst, en met papa. Zodat ik beide kanten van het verhaal kon horen.  

(On)duidelijkheid

Jij verdient duidelijkheid. Je hebt die ook nodig. Maar jij en papa verdienen ook dat jullie mogelijkheden goed genoeg zijn onderzocht. Jij wist niet zo goed wat je wilde. Bij je pleegouders gaat het goed met je, je doet het super goed op school, je hebt veel vrienden en kan hier jezelf zijn. Iets wat eerder bij papa niet lukte. Dat het nu goed met je gaat, daar ben ik heel blij mee. 

Ik moest een onmogelijke beslissing nemen. Gingen we weer een onderzoek starten bij papa om te kijken of je inmiddels toch daar kan wonen? Dit onderzoek zou zeker nog een half jaar duren. Je verdient het dat we dit met zijn allen goed hebben onderzocht. Maar zou jij nóg een half jaar met deze onduidelijkheid kunnen leven?  

Of moest ik beslissen dat je in het pleeggezin gaat opgroeien? Daar waar het goed met je gaat. Om verder te kijken naar welke rol papa in je leven kan spelen. Dan kun je misschien in de weekenden en in de vakantie wel naar huis. Zodat je papa wel vaak genoeg ziet, maar dat je mag opgroeien in het pleeggezin.  

Keuze

Ik ben me ervan bewust dat mijn keuze jouw leven gaat bepalen. Gelukkig zit ik in een team met verschillende collega’s en konden we het hier samen over hebben. Dat hielp mij ook om uiteindelijk goed aan jou uit te kunnen leggen waarom ik iets had besloten. Helaas is dit namelijk iets waar ik vaker tegenaan loop: het moeten kiezen tussen twee kwaden. Samenwerken en erover praten helpen mij dan bij het nemen van de beslissing, en het verantwoorden ervan. 

Duidelijkheid

Nu onderweg in de auto weet ik dat je ook zenuwachtig op mij zit te wachten. Vandaag kan ik je dan eindelijk duidelijkheid geven. Ik heb een ‘words en pictures’ gemaakt, een soort prentenboek met duidelijke tekeningen die mij helpen om jouw verhaal te vertellen. En die een duidelijk beeld geeft over hoe jouw toekomst eruitziet.