Ik heb noodkreten voorbij zien komen, ook vanuit onze eigen organisatie. Echter heb ik deze onderwerpen al aangekaart in mijn eerdere blogs. Tijd voor iets anders!

Ik wil niet meer naar huis

Een jaar geleden stuurde je mij een berichtje, op een woensdag. Je was bij een vriendinnetje waar je die afgelopen nacht had gelogeerd. ‘Ik wil niet meer naar huis’, las ik op mijn telefoon. Dat de situatie thuis niet structureel oké was, wist ik. Jouw ontwikkeling werd bedreigd en dat maakte dat ik eerder die maand al een machtiging uithuisplaatsing ingediend had bij de kinderrechter. Binnenkort zou de zitting zijn om dat besluit te toetsen. Toch had ik niet zien aankomen dat je mij dit berichtje stuurde.

Samen met mama en papa had je al veel hulpverlening ontvangen. Zo hebben jij en mama zelfs in een gezinsopname gezeten om de situatie te verbeteren. Eenmaal weer thuis werd je vaak aan je lot overgelaten en je ouders hadden weinig gezag over je. Je trok je eigen plan en was hierdoor ook erg kwetsbaar. Ondanks de vele hulp die we hebben ingezet in de afgelopen 4 jaar, is het niet gelukt om de situatie te verbeteren voor jou. Dat lag niet aan de inzet want jullie hebben gedaan wat jullie konden, papa, mama en jijzelf.

Samen hadden we al veel gesprekken gevoerd over thuis. Je gaf helder aan hoe het bij papa en mama thuis was. Ondanks jouw loyaliteit richting je beide ouders, durfde je open en eerlijk tegen mij te zijn. Daarnaast kon je ook, ondanks je leeftijd, naar je eigen gedrag kijken en waar dat vandaan kwam. Dat het je zo hoog zat was nooit uitgesproken en had ik niet gezien. Het werd me pas duidelijk op die woensdag.

Onmogelijke combinatie

Het was warm die dag. Je kon nog even bij het vriendinnetje blijven zodat ik een plekje voor je kon regelen en kon overleggen met de kinderrechter. Tegelijkertijd moest ik nog een ander meisje naar haar familie brengen voor haar bezoekregeling. Het leven van een jeugdbeschermer is druk. Jou naar een crisispleeggezin brengen en het bezoek van het andere meisje door laten gaan leek een onmogelijke combinatie. Toch was het voor jullie beiden belangrijk dat de planning door zou gaan. Soms zit de oplossing dan in een gekke combinatie.

Ik haalde je op bij je vriendinnetje en daarna gingen we samen door naar het andere meisje. Een hele bijzondere uithuisplaatsing, want wie plaatst een kind nou uit huis om vervolgens nog een ander kind op te halen? In dit werk moet je creatief zijn in deze onverwachte situaties en dat maakt het bijzonder en uitdagend om te doen.

Op de achterbank

Eenmaal samen in de auto vond je het best spannend, want wie was dat meisje dan en waarom moest ik haar naar haar familie brengen? Jullie stelden elkaar allemaal vragen en jullie voelden je verbonden door het feit dat jullie beiden te maken hadden met jeugdzorg. Ieder op een andere manier, jullie klikten meteen.

Net wanneer je dacht dat een dag niet chaotischer kon, belandden we in een enorme file. Zo een file waarbij mensen uit hun auto’s stappen, dus dan weet je wel dat het nog even duurt voordat je weer kan rijden. Voor jullie was het geen probleem want jullie vermaakten je wel. Samen liedjes gezongen, TikTok-dansjes gedaan en veel gelachen. De file loste na een tijdje op en we brachten het andere meisje samen naar haar familie. Daarna gingen we door naar jouw crisispleeggezin.

Nieuwe start

Ook al was je zenuwachtig, je deed het goed. Zo’n nieuwe plek is spannend en in het begin wat onwennig. We hebben samen kennisgemaakt met je nieuwe pleegouders, je kamer ingericht. Het was voor jou een nieuwe start en voor mij het einde van een lange en drukke dag. Een dag die anders verliep dan gedacht, maar dat was oké.

Want het mooie aan mijn werk is dat je op die dagen echt iets kan betekenen voor de kinderen. Dat kinderen je een berichtje sturen wanneer ze bang of verdrietig zijn. Dat zij mij vertrouwen en durven te delen hoe ze zich voelen. Dat ik families mag herenigen en kan bijdragen aan hoe deze kinderen hun identiteit ontwikkelen. Het maakt dit werk mooi en uitdagend. En geen enkele dag is hetzelfde!