Je verhaal doet me verdriet. Toen jij tien jaar geleden achttien werd, eindigde de voogdijmaatregel per direct op jouw verjaardag. Dus ik moest je loslaten, ook al voelde ik dat je kwetsbaar was.

Één jaar was je, toen je zat te wachten totdat je moeder je kwam ophalen bij de kinderopvang. Waar bleef ze toch? Ze haalde je altijd op en samen gingen jullie dan naar huis. Je had een lieve moeder die vol in het leven stond. Ze was druk met studeren en de zorg voor jou. Het ontbrak je niet aan liefde en aandacht. Je ouders gingen vlak na jouw geboorte uit elkaar. Je vader zag je af en toe. Hij kwam dan naar het huis van je moeder om je te zien.

De stoep staat vol met mensen. Vooral buren. Maar ook politie. Ik denk wel acht man. Allemaal voor jou, een jongen van vijftien jaar. Want de situatie is inmiddels zo geëscaleerd, dat het thuis niet meer veilig is. Niet voor jou, maar ook niet voor je omgeving. Dus heeft de kinderrechter besloten dat je per direct uit huis moet. Daarom sta ik hier, ik ben vanaf vandaag jouw Jeugd- en Gezinsbeschermer.