LiveArticles/412/Emotioneleprofessional.jpg

“Wacht maar totdat je zelf kinderen hebt.”

3 MIN READ
Sandy Noordwijk Sandy Noordwijk

Mijn collega, een jeugdbeschermer, kwam twee keer wat gespannen en met rode wangen langs in de receptie om door te geven dat zij samen met een andere collega een verdrietige boodschap moest brengen aan een moeder. Dit zou tot agressie kunnen leiden. Ze vroeg mij, als receptioniste, of ik hen in de gaten wilde houden via de camerabeelden en of ik direct de toegangsdeur wilde openen zodra moeder de spreekkamer uitliep.

Aan haar rode wangen en de blik in haar ogen merkte ik dat ze het best spannend vond. Zelf vond ik het ook spannend want tijdens mijn sollicitatiegesprek, een half jaar eerder, werd mij gevraagd of ik ooit met agressie te maken had gehad in mijn vorige banen. En hoe ik in mijn functie als receptioniste zou reageren wanneer zich zo'n situatie zou voordoen. Op basis van de volgende ervaring, weet ik nu dat je dit niet weet en ook niet kunt voorspellen, want elke situatie is anders.

Mijn werkdag in de receptie was net gestart en ik had er weer zin in. Alle betrokkenen, moeder, oma en de hulpverleners, waren gearriveerd en het gesprek met mijn collega’s was begonnen. Ik stond op scherp. Mijn collega’s moesten een moeder de hartverscheurende boodschap brengen dat haar kindje niet meer thuis kon wonen en voorlopig bij haar oma zou blijven. De veiligheid van het kindje was in gevaar. Vanwege die waarschuwing was ik extra alert. Maar wat er vervolgens gebeurde, had ik nooit voor mogelijk gehouden. 

Escalatie

Het gesprek begon redelijk rustig maar het duurde niet lang voordat de situatie escaleerde. Ik hoorde de moeder met luide stem herhaaldelijk de meest afschuwelijke bedreigingen en verwensingen uiten: “Ik steek je huis in brand”,  “ik haat je”, “wacht maar totdat je zelf kinderen hebt”. Ik hield de camerabeelden nauwlettend in de gaten. Ik hoorde gestommel en opeens vloog de deur van de spreekkamer open waarop ik direct de toegangsdeur opende en de moeder hevig geëmotioneerd naar buiten sprintte. Dit gebeurde in een mum van tijd. De betrokken hulpverleners vingen haar buiten op en wisten haar te kalmeren waarna het gesprek werd hervat.

Maar ook deze keer duurde het niet lang voordat de situatie weer uit de hand liep. De moeder uitte schreeuwend dezelfde verwensingen en bedreigingen. Ik zag mijn collega’s er rustig en wat gelaten bij zitten. Wat er vervolgens gebeurde, kan ik nog steeds niet bevatten: ik hoorde gestommel maar nu ging er ook een alarm af, een geluid dat ik nog niet eerder had gehoord. Vervolgens stormde de moeder voor de tweede keer de spreekkamer uit. Nu ging ze echter niet direct naar buiten maar ze bleef bij mij in de hal van de receptie staan. Ze keek me verdrietig aan en begon me huilend haar verhaal te vertellen. Een traumatisch verhaal. De hulpverleners kwamen naar de receptie en liepen met moeder naar buiten waar zij begon te schreeuwen.

Verwerking 

Wat ik op dat moment niet wist en ook niet had kunnen zien op de camerabeelden, is dat zij één van mijn collega’s had aangevallen… Ik liep naar de spreekkamer en trof één van de twee collega’s aan met betraande ogen. Ze kon volgens mij nog niet bevatten wat er nu werkelijk was gebeurd. 

Inmiddels is het bijna twee jaar geleden dat dit geweldsincident heeft plaatsgevonden en het heeft een enorme impact gehad op mijn collega’s. Er is een behoorlijke tijd overheen gegaan voordat zij dit hadden verwerkt en de herinnering blijft. Toch hebben mijn collega’s hun angst weten te overwinnen en gaan ze moedig door met hun werk: kinderen een veilige leefomgeving bieden. 

Hoezeer ik ook meeleef met de moeder en hoe boos en verdrietig ze ook was, bedreigingen en geweld zijn onacceptabel!

Artikel delen?
Kun jij er gewoon even zijn voor mij?

Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.

Zien ze mij wel als mens?

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een leeuw

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Harteloos?

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

De bloggers

Over ons

De Jeugd- & Gezinsbeschermers staat voor de bescherming van kwetsbare kinderen en het versterken van gezinnen en jongeren. Samen met het gezin of de jongere versterken we wat goed gaat en gaan we aan de slag met wat beter kan en moet. Met onze blogs geven we een inkijkje in ons werk: met verhalen over onze drive, wat ons raakt, wat ons verrast en waar we op vastlopen.

Blijf op de hoogte

    © Copyright 2023 De Jeugd- en Gezinsbeschermers
    Aan deze website kunnen geen rechten worden ontleend.