Afbeelding foutje.jpg

Pas op: mensen aan het werk

2 MIN READ
Miranda Broersen Miranda Broersen

“Dat staat toch in de Raadsrapportage?” zei ik heel blond. 

Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dat tegeltje hing bij mijn oma in de wc. Een bruine met witte letters. Spuuglelijk vond ik het, maar wel waar. Tenminste, dat is mijn mening. 

Zo ging ik ooit voor een kennismakingsgesprek naar ouders toe. Voor het kennismakingsgesprek heb ik eigenlijk als enige informatie de rapportage van de Raad voor de Kinderbescherming. Deze heb ik dan doorgelezen en vaak heb ik naar aanleiding van die rapportage nog wel enige vragen. Zo ook deze keer. 

Graag neem ik in het eerste gesprek ook de tijd en de ruimte om kennis te maken, te horen hoe men het raadsonderzoek heeft ervaren en wat ertoe heeft geleid dat er uiteindelijk een ondertoezichtstelling is gekomen. Veel van mijn vragen zijn wel beantwoord, maar in dit geval bleef er één vraag onbeantwoord. Die stel ik dan alsnog. 

“Hoe zit het met het blowgedrag van jullie zoon?” 

Beide ouders vielen helemaal stil. Ik kon de klok in de keuken horen tikken. Vader liep rood aan, moeder trok wit weg. Ik keek ze aan en liet mijn vraag even dalen. Tik, tak, tik, tak. Seconden tikten voorbij totdat vader ontplofte. “Blowen? Blowen!”, schreeuwde hij. “Blowen!?!? Waar heb je die informatie vandaan?” 

“Eh,” schutterde ik, “dat staat toch in de Raadsrapportage?” 

Niet dus. Of eigenlijk wel, maar niet in die van dit gezin. Het stond in de rapportage van het gezin dat ik tegelijkertijd aan het opstarten was. Kind even oud, ouders bij elkaar, veel overeenkomsten. Al snel kwam het besef. Ik had twee zaken door elkaar gehaald!

In gedachten was daar weer het lelijke tegeltje van mijn oma. Met het schaamrood op de kaken en klotsende oksels heb ik het raadsrapport erbij gepakt en mijn excuses gemaakt. Daar, op dat moment, sprak ik met mezelf af: ik start nooit meer twee zaken tegelijk op! Sindsdien is het mij gelukkig ook niet meer overkomen. 

Waar mensen werken, worden fouten gemaakt. Blijken jeugdbeschermers toch ineens ook maar gewoon mensen te zijn. 
 

Artikel delen?
Kun jij er gewoon even zijn voor mij?

Wat je ouders nu aan het doen zijn? Geen idee. Dat maakt voor nu ook even niet uit, want ik ben bij jou. Ik ben blij dat ik dat voor je kan doen. Er gewoon even voor je kan zijn wanneer je dit nodig hebt. Ook dat is onderdeel van mijn werk als jeugdreclasseerder.

Zien ze mij wel als mens?

Soms, als ik naar huis rijd en mijn werkdag overzie, vraag ik me af: zien mensen mij wel als mens? Als jeugdbeschermer sta ik er voor de kinderen. Kinderen die het niet zo getroffen hebben in het leven, kinderen die zelf niet kunnen benoemen wat zij nodig hebben en kinderen van liefdevolle ouders, die om wat voor redenen dan ook overweldigd zijn door het opvoederschap en die het daardoor niet altijd lukt om goede keuzes te maken. Daarnaast ben ik er voor ouders, om samen te werken, samen een weg te vinden voor de beste toekomst voor hun kind. Maar mijn goede bedoelingen, als jeugdbeschermer en als mens, worden soms over het hoofd gezien. 

“Kak, vergeten mijn voicemail af te luisteren!”

Mijn to do-lijst is meer dan een A4 lang. In mijn mailbox zitten 84 ongeopende mailtjes. Mijn WhatsApp heeft 19 onbeantwoorde berichten. Teams heeft vier berichten te lezen. In ons registratiesysteem staan 17 notificaties voor me klaar. Drie afspraken in mijn agenda.

Een leeuw

Een voorlopige ondertoezichtstelling én een crisis uithuisplaatsing. De Raad voor de Kinderbescherming belt ons om over te dragen. Mijn collega en ik hebben weinig informatie, maar er moet wel gehandeld worden. Het raadsrapport is zeer kort. Jij bent in ieder geval een klein jongetje van 9 jaar die niet meer bij zijn opa en oma kan wonen. Mijn collega en ik zitten in de auto naar jou toe. Onderweg leest zij me voor uit het summiere dossier dat wij tot onze beschikking hebben. Er is weinig informatie, je bent niet eerder in zicht geweest bij het wijkteam, Veilig Thuis of bij ons. 

Harteloos?

Daar lig je dan in bed, na te denken over de werkdag. Allerlei situaties en gedachtes passeren, zo ook de woorden van deze moeder; harteloze gezinsvoogden. Op het moment dat ik daar bewust bij stil sta, komt dit binnen en raakt het mij. Ik harteloos? 

De bloggers

Over ons

De Jeugd- & Gezinsbeschermers staat voor de bescherming van kwetsbare kinderen en het versterken van gezinnen en jongeren. Samen met het gezin of de jongere versterken we wat goed gaat en gaan we aan de slag met wat beter kan en moet. Met onze blogs geven we een inkijkje in ons werk: met verhalen over onze drive, wat ons raakt, wat ons verrast en waar we op vastlopen.

Blijf op de hoogte

    © Copyright 2023 De Jeugd- en Gezinsbeschermers
    Aan deze website kunnen geen rechten worden ontleend.